Poszukiwani - Page 2
Morsmordre
Poszukiwani - Page 2
12-06-2021 17:04
Była narzeczonaThe garden knew she loved him for her laughter stirred the rose leaves
To nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Poznawaliśmy się stopniowo, ucząc przezwyciężać początkową nieufność; po raz pierwszy spotkaliśmy się w Hogwarcie, dwa elementy większych układanek, niestworzone do tego, aby próbować je łączyć. Może moje nazwisko i opinie, krążące o uczniach domu Węża początkiem wzbudzały twój lęk, może nie chciałaś wierzyć, że próbując się do ciebie zbliżyć nie mam żadnego niegodnego zamiaru. Byłem zdolnym uczniem, ale cichym, zawsze gdzieś na drugim planie. W cieniu bibliotecznych regałów, w parnym powietrzu przejść między szklarniami pielęgnowaliśmy przyjaźń, której wprost nigdy nie kazałem ci ukrywać. Nie musiałem. Wiedziałaś dobrze, że prywatność zapewnia komfort, a czasami jest jedyną szansą.
Spotkaliśmy się ponownie po ukończeniu szkoły - byłem już wtedy kwalifikowanym łowcą magicznych stworzeń, samodzielny i nieskrępowany niczyimi oczekiwaniami. Sam, po raz pierwszy w życiu, dotąd bowiem na każdym kroku towarzyszył mi brat bliźniak; niby odbicie krzywego zwierciadła, identyczny, lecz zupełnie inny. Lata rozłąki wzmocniły naszą tęsknotę, nie minęło wiele czasu nim daliśmy się ponieść miłości, którą przypieczętowałem pierścionkiem. Wrogość naszych rodzin nie wydawała mi się przeszkodą, nie wtedy, gdy przed sobą widziałem przyszłość u twojego boku. A jednak, jak większość romantycznych historii spisanych w czasach pogardy, i ta nie miała szczęśliwego zakończenia. Mój własny brat bliźniak, moja druga połowa, zmusił mnie do zerwania zaręczyn. Wiedziałaś, że zrobiłem to po to, aby ochronić cię przed przemocą i wygnaniem, nie dowiedziałem się jednak nigdy, czy mi przebaczyłaś. Kilka miesięcy później zginąłem na wyprawie, od tamtej pory moje ciało spoczywa w Dolinie Godryka.
Od czasu mojej śmierci minęło ponad 9 lat. Czy zdążyłaś o mnie zapomnieć, ułożyć sobie życie z kimś innym? Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa, choć bardziej egoistyczna strona mojej natury liczy na to, że gdzieś tam wciąż trzyma cię ta sama niespełniona miłość, która nie daje mi spokoju nawet w grobie. Teraz jestem już tylko duchem, cieniem samego siebie, nie potrafiłbym ci nic zaoferować. Wiedz jednak, że wciąż pamiętam.
Pani musi być mugolaczką i powinna uczęszczać do Hogwartu w okolicach mojego rocznika; wszystko inne jest w całości do dogadania
kobieta x mugolaczka x 28-33 lata
To nie była miłość od pierwszego wejrzenia. Poznawaliśmy się stopniowo, ucząc przezwyciężać początkową nieufność; po raz pierwszy spotkaliśmy się w Hogwarcie, dwa elementy większych układanek, niestworzone do tego, aby próbować je łączyć. Może moje nazwisko i opinie, krążące o uczniach domu Węża początkiem wzbudzały twój lęk, może nie chciałaś wierzyć, że próbując się do ciebie zbliżyć nie mam żadnego niegodnego zamiaru. Byłem zdolnym uczniem, ale cichym, zawsze gdzieś na drugim planie. W cieniu bibliotecznych regałów, w parnym powietrzu przejść między szklarniami pielęgnowaliśmy przyjaźń, której wprost nigdy nie kazałem ci ukrywać. Nie musiałem. Wiedziałaś dobrze, że prywatność zapewnia komfort, a czasami jest jedyną szansą.
Spotkaliśmy się ponownie po ukończeniu szkoły - byłem już wtedy kwalifikowanym łowcą magicznych stworzeń, samodzielny i nieskrępowany niczyimi oczekiwaniami. Sam, po raz pierwszy w życiu, dotąd bowiem na każdym kroku towarzyszył mi brat bliźniak; niby odbicie krzywego zwierciadła, identyczny, lecz zupełnie inny. Lata rozłąki wzmocniły naszą tęsknotę, nie minęło wiele czasu nim daliśmy się ponieść miłości, którą przypieczętowałem pierścionkiem. Wrogość naszych rodzin nie wydawała mi się przeszkodą, nie wtedy, gdy przed sobą widziałem przyszłość u twojego boku. A jednak, jak większość romantycznych historii spisanych w czasach pogardy, i ta nie miała szczęśliwego zakończenia. Mój własny brat bliźniak, moja druga połowa, zmusił mnie do zerwania zaręczyn. Wiedziałaś, że zrobiłem to po to, aby ochronić cię przed przemocą i wygnaniem, nie dowiedziałem się jednak nigdy, czy mi przebaczyłaś. Kilka miesięcy później zginąłem na wyprawie, od tamtej pory moje ciało spoczywa w Dolinie Godryka.
Od czasu mojej śmierci minęło ponad 9 lat. Czy zdążyłaś o mnie zapomnieć, ułożyć sobie życie z kimś innym? Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa, choć bardziej egoistyczna strona mojej natury liczy na to, że gdzieś tam wciąż trzyma cię ta sama niespełniona miłość, która nie daje mi spokoju nawet w grobie. Teraz jestem już tylko duchem, cieniem samego siebie, nie potrafiłbym ci nic zaoferować. Wiedz jednak, że wciąż pamiętam.
Pani musi być mugolaczką i powinna uczęszczać do Hogwartu w okolicach mojego rocznika; wszystko inne jest w całości do dogadania
aktualne
12.06
Umrzeć, usnąć? Śnić może?
Bowiem sny owe, które mogą nadejść pośród snu śmierci, gdy już odrzucimy wrzawę śmiertelnych, budzą w nas wahanie, zmieniając życie w klęskę...