Poszukiwania

Urodziłeś się gdzieś pomiędzy mną a naszą młodszą siostrą, Lydią, masz więc 27 lub 28 lat – i być może z tego powodu zawsze wydawałeś mi się najbliższy. W młodości byliśmy nierozłączni, wspólnie wyprawiając się na niezapomniane przygody po okolicy i zdobywając korony najwyższych drzew, czym zapewne niejednokrotnie przyprawiliśmy mamę o atak serca. Gdy jeden z nas wpadał w tarapaty, lojalnie dzieliliśmy karę na pół, nie wahając się przed wzięciem na siebie części winy; gdzie byłem ja, w końcu byłeś i ty. Kiedy jako pierwszy otrzymałem list z Hogwartu, schowałem go pod poduszkę, licząc na to, że pozwolą mi z wyjazdem do szkoły zaczekać na ciebie; mój niecny plan niestety szybko się wydał, ale gdy już wreszcie dołączyłeś do mnie w zamku, robiłem wszystko, żeby pomóc ci jak najszybciej nadgonić straty.

To, jak masz na imię, i czym się obecnie zajmujesz, zależy wyłącznie od ciebie, a naszą aktualną relację ustalimy wspólnie, ale: trzymajmy się blisko. Nawet jeśli gdzieś po drodze wydarzyło się coś, co nas poróżniło (bo dlaczego by nie; jestem otwarta na urozmaicenia), bądźmy tymi braćmi, którzy w razie potrzeby skoczą za sobą w ogień. Pozwól mi ufać ci bezgranicznie i mówić o wszystkim, bądź moim powiernikiem; obiecuję być tym samym dla ciebie. Prędzej czy później zapewne spróbuję namówić Cię do dołączenia w szeregi Zakonu Feniksa (o ile już tego nie zrobiłem), choć nie nalegam, byś brał czynny udział w wojnie. Pojaw się tylko – i już zostań.

Urodziłeś się jako ostatni, po trójce braci i siostrze, masz więc mniej niż 25 lat (ucieszyłabym się, gdybyś był znacznie młodszy niż ta granica – tuż po Hogwarcie lub jeszcze w nim, ostatnio na forum stworzyło się sporo postaci w tym wieku, z pewnością miałbyś więc rówieśników), i dlatego instynktownie to ciebie zawsze starałem się chronić najbardziej. Być może cię to irytowało – że byłeś traktowany jak dziecko (mimo że sam nigdy w ten sposób tego nie widziałem), i że o okruchy swobody musiałeś walczyć znacznie zacieklej niż reszta rodzeństwa, z trudem wyrywając się spod ochronnego klosza, którym cię otaczaliśmy. Może miałeś mi to za złe – mimo że próbowałem ci to wynagradzać: czasami zabierając na mecze, gdy jeszcze grałem w Jastrzębiach, czasami organizując dla nas wszystkich wycieczki w miejsca, które lubiłeś. Podejrzewam, że nie raz i nie dwa kłóciliśmy się zaciekle – zwłaszcza, jeśli buntowałeś się przeciwko moim mniej lub bardziej nieporadnym próbom utrzymania cię przy życiu (nie wiesz o tym, ale obiecałem mamie, że będę to robił), i jeśli narażałeś się głupio, korzystając z praw młodości, którą ja już dawno pozostawiłem za sobą. Bez względu na to, jak obecnie wyglądają nasze relacje, mam cię stale na oku, pilnując, byś nie popełnił moich błędów – i zdając sobie sprawę, że prędzej czy później i tak przyprawisz mnie o ból głowy.